Nereye yazmam gerektiğini bilemediğim için zayıf bir ilinti kurarak buraya yazasım geldi; çünkü bir Ayarı Kaçanlar bölümünde Mert “Einstein on the beach” üzerinden Philip Glass konuşmuştu.
Philip Glass’ı ben metamorphosis ile tanıdım, Battlestar Galactica dizisinde rastlamıştım ilkin. Bir kozaya kapanıp değişimi içte başlatıp dışarıya yansıtma anlamında alabiliriz metamorphosis’i. Lavinia’nın üstte koyduğum yorumunda piyano için yazılmış bir besteyi arp’a aktarmasının yanı sıra bunu koşarak görselleştirmesi hoşuma gitti. Hoşuma gitmeden fazlası aslında. Ben, içimde bir şeyler beni harekete ittiği için koşmaya başladım. Koşamayıp, kendimi sakatladım, bu kendini tekrar eden bir döngü yarattı. Ama ihtiyaç yıllarca hep orada içimdeydi.
Liseden atletik becerilerle mezun olmadım. Muhtemelen çoğumuz böyleyiz. Ama dile geldiğinde içimizdeki motivasyonun kıvamını aktaramayan koşma isteği bizi bu forumda, belki bir yarışta, bazen sapa bir yolda yada strava kalabalığında buluşturuyor. Koşmak benim içsel motivasyonla üzerine çaba harcadığım bir alan, çoğumuz için de öyle.
Koşan ben’i idealimdeki ben ile daha yakın buluyorum; hem güçlü hissederek koşarken, hem bitirecek gücü kendimde bulamayıp ama pes etmeyi kendime anlatamazken, yorgun ve bitmişken.
Bunu bulmuş olmak bence büyük bir şans. Tanıdığım insanların aradığı ama bulamadığı tatminlere bakarak böyle düşünüyorum, bilmiyorum belki de kendimi kandırıyorum. Bunları yazmasam olurdu. ama bugün iletişimin değerini @Osma bana hatırlattığı için, @spinodal Mert koşuyla ilişkim boyunca tek başına bir iletişim kanalı olduğu için bir tuz tanesi de ben bırakayım dedim…
