Herkese selamlar, benim hikayem aslında İstanbul Maraton’undan yaklaşık 10 gün kadar önce ayak bileğim dış tarafında bileğin 3-4 cm yukarısındaki kemiğe (fibula) yakın noktada hissettiğim ağrıyla başladı. Yarışa da az bir süre kaldığı için hemen bir spor hekimine gidip durumu anlattım. Kendisine kemiğe çok yakın bir noktada ağrım olduğudan stres kırığından korktuğumdan ve daha öncesinde peroneal tendonitis geçirdiğimden beri zaman zaman o noktada ağrılarım olduğundan bahsettim. Kendisi stres kırığı ihtimalinin düşük olduğunu ve peroneal tendonitisin tekrarlama ihtimalinin olduğu konusunda ısrarcı kaldı. Gene de kontrol amaçlı bir röntgen çektik ve röntgende sıkıntı olmadığını gördük. Buraya kadar hikaye normal ilerliyor aslında ama yarıştan önceki salı günü son antrenmanımı yapıp yarışa kadar dinlememi tavsiye ettikten sonra ayrıldık. Salı günü normalde koştuğum easy pace’ten bile yavaş tempoda başlayıp 1 km dahi koşmadan bırakmak zorunda kaldım. Resmen adım atamayacak duruma geldim ve yeniden aynı doktora kontrole gittim. Kendisinden hem son bir fikir almak hem de yarışa katılıp katılmama konusunu ısrarla sordum. Her ne kadar 12 haftalık bir antrenman süreci geçirip üzerine yarış günü için bir sürü masraf ve hazırlık yapmış olsam da kendisi ısrarla hiçbir sıkıntı olmadığını ufak bir doku zedelenmesi dışında bir sıkıntım olmadığını ve koşmam gerektiğini, yarış boyunca ağrım olacağını ancak bitirmemde bir sıkıntı olmadığını söyledi. Üzerine ağrıyan ayağım üzerinde 3x12 tekrar şeklinde doktorun önünde zıplayarak ağrı olup olmadığını kontrol ettik (Bu noktada fibuladaki kılcal çatlakların oluştuğundan süphe ediyoruz.).
Rahatlamamış bir vicdan ve ağrıyan bir dış bilek ile yarış gününe dinlenerek geldim. Yarış öncesi doktorun verdiği ağrı kesici kremler ve haplarla startı aldım. İlk kilometreler rahat olsa da yaklaşık 6-7. kilometreler civarında zeminin ıslak olması ve önümdeki atletin kayması sonucu sağ ayağımı kötü derecede burktum. Bu noktadan sonra zaten ağrı o kadar çok şiddetlendi ki neredeyse 15.km’ye kadar her ambulans noktasında durup ağrı kesici kremler ve spreylerle yarışı bitirmeye çalıştım. Acı çekerek de olsa bir şekilde 42 km’yi tamamladım ve bitirir bitirmez neredeyse ayakta duramadım ve hemen sağlık çadırına gittim. Bileğimin boyutu neredeyse 2 katına çıktığı bandaj ve kremlerle bir şekilde kendimi trene atıp Ankara’ya vardım. Asıl olaylar silsilesi bu noktada başlıyor. Yarıştan sonraki Pazartesi günü yeniden önceki gittiğim spor hekimine gidip artık yürüyemediğimi söylediğimde kendisi bileğime dahi bakmadan “Sıkıntı yok 42 km koştun zaten herkesin bileği şişer böyle durumlarda.” Dedikten sonra basit bir ağrı kesici krem verip yolladı. Bu olayın üzerinden yaklaşık 4-5 gün kadar geçtikten sonra şişliğim indi ancak önceden ağrıyan noktadaki ağrım daha da arttı ve beni yürütmemeye başladı. Ankara’daki diğer spor hekimlerinden en yakın tarihe randevu alıp kontrole gittiğimde o noktaya kadarki hikayemi yeni spor hekimine anlattığımda hemen bir röntgen çekti ve sürpriz nurtopu gibi bir fibula kırığım olduğunu gösterdi. Tahminlerimize göre bu kırık öncelikle stres kırığı olarak ilk gittiğim dönem varmış ( yeni spor hekimim ilk röntgende bariz stres kırığı göründüğünü ve doktorumun üstünkörü baktığı için göremediğini söyledi) ve kesinlikle maratonu koşmamam gerektiğini söyledi. Üstüne üstlük ikinci gidişimde olan tek bacakta zıplama stres kırığını kılcal çatlaklara çevirdiğini ve yarışın belki de 2. Kmsinde fibulamı tamamen kırıldığını bilek burkulmasının fibula kırığına etkisi olmadığın söyledi. Yaklaşık 40 km boyunca kırık bir fibulayla yarışı tamamladığımı öğrendim. Yarışı bırakma fikri aklımdan geçse de doktorumun zaten yarışta ağrım olacağını ne olursa olsun bitirmem gerektiği tavsiyesiyle bir şekilde kendimi bitişe atabildim. Üstüne üstük yarıştan sonraki gidişimde röntgen çekilse belki kırığın daha çabuk onarılabileceğini en azından kaslara zarar vermeden çözülebileceğini ancak bir şey yok diyerek beni geçiştiren doktorum sayesinde kırık fibulamın üzerine yaklaşık 20 günden fazla süredir bastığım için kırığımın ilerlediğinden bahsetti.
Uzun lafın kısası hemen bir ortopedi uzmanına görünüp ayağım alçıya alındı. Neyse ki bu 20 günlük süreçte çok hareketli kalmadığım için ameliyata ihtiyaç duyulmadı ancak kırık kemik 20 gün boyunca sürekli kaslarla temas halinde olduğu için yüksek ihtimal bir kas problemi ortaya çıkardı. Şuan için önceliğimiz kırık kemik olduğu için onu ikinci plana bıraktık. Kırığın tam olarak ne noktalara zarar verdiğini bilmediğimiz için şuanlık sağ bacağım yaklaşık olarak kalçama kadar alçıda ve ne kadar süre daha böyle duracağı belirsiz. Anlayacağını bizler her ne kadar bilinçli sporcular olsak dahi ülkede uzun mesafe koşuya bakılan bakış açısı halen daha bazı doktorlar tarafında “50 km koşuyosun abi bileğin şişer tabii” noktasında, bunun sonucu olarak ben maalesef ki fibulamı kırdım.
Hikaye kısmını geçip çözüm odaklı gitmek gerekirse, daha önce stres kırığına bağlı fibula kırığı yaşayan arkadaşlar varsa nasıl bir recovery süreci geçirdiler ve ne noktada geri döndüler?
Şimdiden okuyan ve yardımcı olmaya çalışan herkese teşekkür ederim.
