Yaklaşık 2 yıldır bireysel olarak koşuyorum. Çok nadiren bazı antrenmanlarımı bir arkadaşımla birlikte yapsam da genel olarak bireysel olarak koşuyorum ve bundan çok keyif alıyorum. Çevremde de genellikle hafta sonu koşarken koşu gruplarını görüyorum ve internetten, sosyal medyadan da aktivitelerini takip ediyorum.
Bazen acaba bende bir koşu grubunun üyesi olsam mı desem de bu zamana kadar buna yönelik bir faaliyette bulunmadım ve açıkçası hala henüz bu fikre çokta sıcak bakmıyorum.
Bireysel koşmanın verdiği haz bana çok farklı geliyor, kendimle baş başa kalma halini sağlıyor, kendimle barışık olmama, kendi içimde mücadele etmeme, kararlar almama veya kafama takmam ya da takmamam gereken şeyleri belirlememe vs vesile oluyor. Bir nevi şu çok meşhur ifadeyle adeta bir akış hali sağlıyor.
İnsanın kendisiyle baş başa kalması modern çağın insanın belki de en önemli gereksinimlerinden biri, koşu da bunu fazlasıyla yapıyor.
Diğer taraftan koşu grubu ile koşmadığım için açıkçası buna ilişkin çok fazla yorum yapma imkanım yok. Bazen kendi başıma ve internetten öğrendiğim hususları koşu grubundaki kişilerden daha hızlı öğrenebileceğimi ve grupla koşmadığımdan dolayı bu fırsatı kaçırdığımı düşünüyorum. Bazen koşu malzemelerine ilişkin bilgi bile bulmak çok zorlayıcı oluyor, halbuki koşu gruplarında bu süreç daha hızlı işleyebilir.
Konuyu açarak kısaca bahsetmeye çalıştım. Gerek bireysel, gerekse de bir koşu grubunun üyeleri olarak koşan bu grubun üyeleri, sizlerin düşünceleri nelerdir?
Sizinle aynı fikir ve düşünceler içerisindeyim, belki bu konuda yalnız olarak başlamış veya geçen sürede buna adapte olmak, arkadaşlar olmasına rağmen zamanlama, ulaşım problemleri, her bireyin kendi antrenman planı olması neticesinde uyumsuzluk nedeni ile bu konuda kendi kendimize yeter ve ciddi anlamda keyif alır olduğumuzu düşünüyordum.
Son zamanlarda zamanlama ve konum olarak uygun grup ve org. katılmaya başladım, henüz bir kaç seferdir olmasına rağmen, aldığım keyif ve edinilen tecrübe kendi adıma çok daha faydalı oldu diyebilirim. En önemlisi, çok daha tecrübeli insanlar ile tanışmış oldum, çaylak modunda biri için bu çok daha katma değer sağladı.
Koştuğum sürece bu konuyu dert etmeyecek olsam da, uygun zaman dilimi ve konumda olan açık grup ve org. dahil olabilirim.
Sizde bir kaç kez deneyimleyebilirsiniz, yalnız koşmak istediğiniz her an zaten koşabilirsiniz.
Grup ile koşmasam da tahminim;
her hafta aynı gün saatte koşma alışkanlığı kazandırması, ısınma ve esneme etkinliğinin olması, yanyana 3-5 yakın tempoda grup içinde hızını belirlemek gibi durumlar olabilir.
Anıttepe gibi parkurda, grupla koşmasam da yakın tempoda koşanları 20-30 adım geriden takip ederken koşu rahat oluyor.
@myilmaz , tek koşuyu o kadar keyifle anlatmışsınız ki bu pazar Eymir’de 7.30da grupla koşsanız bile yine tek kalacaksınız gibi.Keyifli koşular.(yinede haftasonu grupla koşmayı aklıma soktu bu yazı)
Sizin adınıza sevindim gerçekten çünki her koşu gurubu bu tecrübeleri yaşatmaz malesef.Hele birde ticari kaygılar ve sponsor zorunlulukları devreye girerse saçmalıkların ardı arkası kesilmez.Kendi halinde herhangi bir ticari amaç gütmeden ve amatör ruhu kaybetmemiş koşu gurubu için haklısınız.Fakat diğer şartlarda eyvah eyvah .
Haklı olabilirsiniz, bahsettiğim gibi amatör kıvamında şimdilik, motivasyon ve bilgi edinimleri kendi adıma isabetli oldu, zaman ile tecrübe ederek göreceğim artık.
Yalnız başına koşmak her daim seçenekler arasında olduğundan, olmadığı yerde ilk sapaktan sapar, patikalardan kendi iç dünyamıza kaçarız
Bence bu tamamen kişisel bir konu. Yeni şeyler denemeyi sever misiniz? Sosyalleşmek sizin için ne derece önemli ? Koşu grubu ile bir kaç defa koşmanızdan bir zarar gelmez. Hoşunuza giderse devam edersiniz, gitmezse bırakırsınız.
Koşu hakkında öğrendiklerimin çoğu Aydos537 koşu grubundandır. Bir adım sonrasına ilerlemek, daha uzun mesafelere geçmek hep grupla koşarken olmuştu.
Bir koşu grubundayım ama nadiren beraber koşuyoruz, benim tercihim bu yönde tamamen, yalnız koşmayı seviyorum. Hani klasik laf: (teatral sesle) hızlı gitmek istiyorsan yalnız, uzun/uzağa gitmek istiyorsan birlikte yol al!" Peki tamam şimdi sus… diyorum bunu söyleyenlere.
Kendi grubuma uyumum iyi olsada, bir koşu grubuna ayak uydurmak, uyum sağlamak, özellikle sıkışık zamanı gruba göre ayarlamak ek bir stres unsuru.
Başlarda daha çok bireysel koşup sonra bir koşu gurubuyla koşan biri olarak şunları söyleyebilirim.
Sosyal tarafına girmiyorum hiç bu çok kişisel.
Benim için grupla koşmanın şöyle faydaları oldu:
Sakatlıklar konusunda yalnız olmadığını bilmek güzel. Nasıl atlattılar, hangi doktora gittiler gibi soruların cevabını direk bulabiliyorsunuz.
Daha önce benzer problemleri yaşayanların deneyimlerini dinlemek güzel. Aynı hataları yapmaya gerek yok.
Yarış deneyimleri dinlemek çok iyi. Dersler çıkarılıyor.
Yakın hızlarda insanlarla koşmak yalnızken gösterdiğiniz efordan daha çok oluyor. Ve bu farkında olmadan oluyor. (En azından bende durum böyle)
Trail koşularında birilerinin olması çok çok kıymetli zaten. Acil bi durumda aksiyon alınması için, kaybolma durumu için, köpek vs. saldırısında güçlü kalabilmek için…
Bunlarla beraber pist koşularında, bir şeyler denemek istediğim zamanlarda yalnız olmak daha güzel tabi.
Çok güzel bir başlık olmuş @myilmaz 'a ayrıca teşekkür ederim.
Ben uzunca yıllar yalnız koşmuş ve sonrasında bir grup kurmuş ve yaklaşık 5 yıldır grupla ve zaman zaman yalnız koşan birisi olarak şunları söyleyebilirim.
Evet insanlarla biraraya gelmek zaman ve mekan uyuşmazlığı, organize olma durumları vs. stres ve uyumsuzluklara yol açabiliyor. Ancak kendi frekansınızda ya da kendi frekansınıza yakın insanlar bulmanız ve bir koşu kültürü oluşturmanız halinde her koşulda grup koşusu yalnız koşmaktan daha keyifli. Bu nedenle uzunca zamandır biz grup koşularımızı olabildiğince kendi frekansımıza uyan insanları çekecek şekilde oluşturmaya gayret ediyoruz. Grup koşularında sonuçta tüm sosyal ilişkilerde olduğu gibi bir kültür oluşuveriyor zamanla ve bu kültür her yeni katılımda bir kuşağa aktarılabiliyor. Olaya bu şekilde bakarsak aslında harika imkanlar sunuyor.
Mesela biz ekibi ilk oluşturmaya başladığımızda ekibe ilk kez dahil olan arkadaş o gün koşulacak rotayı kendisi belirliyordu, (ekip kuralı) Ekip de ona tempo ve rotada uyuyordu. Ayrıca uzun koşularda grupta hız kopuşları olmamasına beraber devam edilmesine ve sohbet edilmesine özen gösterilirdi. Sabah antremanlarında acil işi çıkan, kalkamayan vb. ekip üyelerine hoşgörülü yaklaşılırdı. Halen de buna benzer incelikleri devam ettimeye çalışıyoruz.
Bu sporu sevdiğimiz için yapıyoruz ve grup bize bu tutkumuzu paylaşma imkanı sağlıyor. Bu nedenle grup koşularında kişisel egolarımızı mümkün olduğunca asgaride tutma yönünde tercihler yaptık.
5.00 veya daha düşük pace ile uzun koşu yapmak istiyorsanız bir çok grup size uygun olmayabilir. Ama temponuzdan biraz fedakarlık etmeye hazırsanız keyifli bir uzun atmış olursunuz.
Koşuya koşu grupları ile başlayan ve pandemiden sonra da kendi programına göre yalnız koşan biriyim. Öncelikle şunu söylemeliyim ki koşuya başlamamda tek etken koşu grupları oldu. Nasıl koşulur, nelere dikkat edilir, hangi yarışa gidilir vb. bir sürü deneyimi yalnız koşsaydım edinemezdim. Sosyalleşmek ve yeni arkadaşlıklar kurmak da cabası. Normalde cesaret edemeyeceğim veya üşengeçlik yapıp vazgeçeceğim birçok konuda beni müthiş motive ettiler. Ancak pandemi ile beraber bu uyum bozuldu ve tek başıma antrenman yapmaya başladım. Ve daha sonrasında, keyfekeder koşmak yerine program alıp koşma kararı verince de bir daha geri dönme ihtiyacı duymadım. Arada arkadaşlarımla yine beraber koştuğum oluyor ve çok keyif alıyorum.
İçe kapanık (introvert) birisi olarak daima solo takılıyorum.
Ama fazla yalnızlık ta can sıkıyor bir yerden sonra. Sosyal olarak dinamik ama sizi duygusal olarak yormayan bir ortamda koşun. Eğer fazla Sosyal etkileşim sizi yoruyor ise olumsuz etkisi olabiliyor
Harika bi başlık gerçekten. Hem konuyu öne çıkarmak hem de kendi tecrübemi paylaşmak adına yazayım istedim.
Yukarıda yalnız koşmak ve grupla koşmak üzerine yazılan pek çok şeye katılıyorum. Ben de haftada üç gün grupla bir gün yalnız koşmaktayım. Yalnız koştuğum cumartesi günleri sabah koşsam da tempom ve süresini canımın istediği gibi belirliyorum. Bu, yukarıda birçok kişinin de bahsettiği gruba ayak uydurmaya çalışmanın yarattığı stresi büyük ölçüde azalttı.
Pazar uzunlarında sohbetin tadı bir başka ama ön grupla gittiğim de oluyor. Yarış tempoma yakın giden bu grup önde kendi arasında sohbet ederken birkaç adım arkada, gözucuyla beni kontrol eden tecrübeli üyelerin verdiği güvenle akışa kapılmak da yeri dolmaz bi tecrübe.
Tabi günün sonunda oldukça kişisel ve çok sayıda değişkene bağlı bi tercihten bahsediyoruz. Mesela çok fazla insanla yüzgöz olmamı gerektiren bir işte çalışsam yalnız koşmaya daha çok vakit ayırırdım.
Konuya farkli yerden yaklaşayim. Biraz uzun olacak ama tamamen şahsi görüşlerimdir.
Okumayacaklar icin ozet geçeyim. Ben bireyseli tercih ederim.
Ben dibine kadar invertor olduğum için tercihim kesinlikle yalniz antrenman yapmak.
Yaşadığınız şehir bile bunu etkiler. İstanbul, Ankara, Antalya, Izmir’de sürüsüne bereket koşu takımı var. Ister sadece trail isterse sadece yol isterse karma antrenman yapan bir koşu takımına girip deneyebilirsiniz.
Şimdi isim vermeyeyim ama büyük şehirdeki takımların %90’ini ticari kaygılarla kar amacı güden bir nevi şirkettir. Ama bu demek değildir koşu takımından keyif almazsınız.
Birde atıyorum Fethiye, Denizli, Sivas veya Muş’ta yaşıyorsunuz diyelim. Bu noktada zaten toplu antrenman şansınız çok az. Kafa dengi arkadaşınız olsa bile küçük şehirlerde bireysel antrenman yapma şansınız daha yüksek.
Birde bende başlarda koşu takımıyla antrenman yapıyordum ama daha sonrasinda mesaiden çıkıp antrenman alanına gidip ısınmadir herkesin gelmesini beklemedir antrenmana başlamadir ve antrenmani bitirip eve gitmedir derken cok ciddi zaman kaybı oluyordu. Örneğin bir koşu takımında antrenman başlama saatine gelesiye kadar ben 10k antrenmani aradan çıkarıyordum bile.
Ha birde 1 insan iyidir, 2 insan iyi anlaşır, 3 insan bir araya geldiğinde klasik dedikodu başlar Koşu takımlarında bir noktada iş spor yapma motivasyonundan çıkıp evlenilecek eş bulmaya veya cok çeşitli kavga dövüş fitne fesat dedikoduya dönüyor. Tecrübeyle sabittir.
Keza zaten karakter olarak introvert olduğum için şimdilerde toplu koşu davetiyesini büyük zevkle reddediyorum. Hedeflerim olduğu için iş çıkışı antrenör programıyla antrenman yapip eve kaçıyorum.
Ha koşu takiminin hic mi artısı yok. Özellikle dağ bayır ormanda koştuğunuz trail antrenmani icin avantaj. Malum kurdu var ayisi var iti var köpeği var. Ha birde 25 veya üstü koşularda bireysel sıkılmak yerine toplu koşmanın motivasyon vermesi var.
Gelelim sorunun cevabina
Eger o da sporcu olan sevgiliniz/eşiniz/nişanlınız varsa en güzeli onunla koşmak. Bunun dışında koşu takımları muhabbetleri çok büyük safsata geliyor bana.
Ben içe kapanık biri değilim hatta girdiğim yarışlarda mutlaka birileriyle tanıştım kaynaştım vb. ama hiç koşu grubuyla koşmadım. Benim de sebebim sizinkine benzer bir şekilde zamandan tasarruf etmek. Evden çıkıp eve geri koşabilecekken bile zaman ayırmak gerekiyor bir de grubun olduğu yere gidip, topmanmayı bekleyip oradan dönerken mi zaman harcayayım?
Yorumlarınızın çoğuna katılıyorum. Fakat eklemek istediklerim var. Uzaktan gördüğüm kadarıyla dediğiniz ticari kaygı meselesine katılıyorum. Aynı marka saatler, ayakkabılar vb. dolayısıyla pek de samimi bir ortam gibi gelmiyor. Fakat dedikodu, evlenecek insan bulma vb. insan topluluğunun olduğu neredeyse her sosyal ortamda mevcut. Zaten bu maksatla gelenler kısa sürede kendilerini belli ediyorlar. Lakin her ne kadar yanlızlığı sevsek de farklı maksatlarla çeşitli topluluklarda bulunanlardan haz etmesek de yanlızlığa daha fazla bağımlı hale gelmemek adına arada bu tarz topluluklara katılım sağlanabilir sanırım Hatta ben istanbuldaki yeni koşu rotalarını öğrenmek, farklı semtleri daha iyi tanımak adına İstanbulda katılmamın mümkün olduğu her koşu grubuyla birkaç antrenman yapma planım var. Ama henüz buna dair bir liste bulamadım Belki istanbuldaki koşu gruplarına dair bir başlık vardır bilmiyorum.
Arazi koşusunu hiç tecrübe etmedim ama bu konu tartışmaya kapalı bir biçimde en az iki kişi ile yapılmalı bence.
Birde böyle birşey var;
grup gibi her hafta ve sabit bir buluşma noktası yok, kalabalık yok, belli mesafe altında katılan yok sanırım(rota arasından katılım olabilir).
Tahmin ettiğiniz gibi;
…İstanbul'un Adımları…
Ayrı bir keyif olmalı
Hayatım boyunca takim sporlarını yapmaktan hiç zevk alamadım.
Spor yapmak deyince aklima hep bireysel sporlar geliyor.
Sporun benim icin, rahatlama haricinde kendimle ve sınırlarımla hesaplaşma, yüzlesme gibi bir yönü var.
Kosmaya gittiğimde başladığım ana kadar hangi tempo hangi mesafe hangi türde kosacagim kesinlesmis olmuyor.
O anki hislerimle ( agri, sızı, zindelik durumu, bekleyen isler, hava durumu vs.) son kararı veriyorum.
Baskalariyla beraberken cok sıkıntılı geliyor o karar sureci.
Grupla kosup da hic istemediğim türde bir antrenmanı yspmak istemem.
Ayrica kosarken konusmayi da hic sevmiyorum.
O yuzden yalnız kosuyorum.
3 sene kadar Moskova’da haftasonlari kosu grubumuzla kostum, bazen derdim kendi kendime grupla kosmak darlatiyor beni, solo kosmak daha iyi diye, 4 aydir is geregi sehir degistirdim solo kosuyorum simdi arkadaslarimla kosmayi ozluyorum. Yeni yasadigim sehirde kosu grubu bulamadim, bulsam en azindan pazar uzunlarinda bir iki kere kosmak isterdim saniirim.
Bence burada iki tercihimiz yok. Siyah beyaz arasındaki binlerce gri ton da seçenekler içerisinde. Genellikle solo koşuyorum. Solo koşmaktan keyif de alıyorum. Fakat benimle aynı hayallere sahip olan arkadaşlarımla koşarken de oldukça keyif alıyorum.
Bazen derdim varken tek başıma koşmak çok güzel geliyor, bazense derdim varken içimi açabileceğim bir arkadaşıma derdimi anlatırken koşmak. Koşmanın böyle rakı masası etkisi de var
Salı günleri koşu grubuyla piste gidiyorum. Kendimi de sadece salı günleri gitmeme rağmen bu grubun üyesi olarak görüyorum. Şirketimin koşu grubu üyesiyim ve oraya da aidiyetim var. Buralarda tanıştığım kişiler, sporu daha fazla sevmeme neden olmuştur kesinlikle.
Bir de bunun kendinden daha iyilerle koşma kısmı var. Kendi başımıza yaptığımız koşulardan çok daha geliştirici, çok daha öğretici oluyor.
İstanbul’un Adımları’na ise aşığım Çok sık görülmeyen bir tercihe sahip arkadaşlarımla düzenli bir araya gelip macera yaşamak, bunu hiçbir solo koşu karşılayamaz.
Bir de şuna değinmek isterim: kendine eş bulmak için koşuya gelmenin bence hiçbir sıkıntısı yok ve bu gayet doğal. Sosyalliğin bir parçası da cinsellik. Bunun bu kadar kötü olarak gösterilmesi, bizim yanlış bir şekilde öğrenerek geldiğimiz bir durum olabilir. İnsanlar koşu grupları sayesinde birbiriyle tanışabilir, eğlenebilirler, evlenebilirler. Zaten bunu rahatsız edici bir şekilde yapan kişiyi toplum bir şekilde dışlayacaktır.
Yazılanlar daha çok grup olarak koşmaya yönelik eleştiri içerdiği için bu şekilde yazdım, yoksa solo koşmanın da yukarıdakiler kadar(belki daha çok) savunulacak argümanı var.
