Kouros belgeseli. 2004 yapımı, İngilizce altyazılı.
İzlerken çok çeşitli duygular yaşadım -hayranlık, ilham, motivasyon, şaşkınlık ve hatta kıskanma- ama en ağır basanı ve biterken zihnimde yoğun bir şekilde kalanı “hüzün” oldu. Nedenini tam açıklayamıyorum ama böyle.
Not: Birileri yapmazsa belki bir ara zaman bulursam Türkçe altyazı hazırlarım.
Daha önce ,sağolsun @aykutc 'nin yazısını okumuş ve orada tanımıştım.Çok etkilenmiş,etrafımdakilere özellikle bahsetmiştim.
efsane… inanılmaz…
ben de acı hissettim… doldurulamaz bir boşluğu doldurmaya çalışmak…
Türkçe altyazı hazırlayabilirseniz çok mutlu oluruz. Umarım en kısa zamanda yapabilirsiniz. Şimdiden teşekkür ederim.
Kesinlikle izlenmeli, insan bedeni sınırlarının gerçekten zihinde başlayıp bittiğini canlı canlı kanıtlıyor. Kendisine inanılmaz saygı duydum.
anne-babasıyla ilişkileri
antremanlarını mecburiyetten yapması
evini tek başına inşa etmesi
mutfaktaki kırık/sökülmüş fayanslar, kırık fayansları eliyle toplaması
evindeki kırık kapı kilidi, kırık kilidi tamir etmeye çalışması
evinin mezarlık manzarası
belgesel boyunca hiç gülmemesi, sadece birkaç (yanlış saymadıysam 2) defa gülümsemesi
en sevdiği şarkılar
belgeselde kullanılan arkaplan müzikleri
…
bunlar doğrudan veya dolaylı olarak hüznü simgeliyor olabilir…
Ayrıca Kouros’un “koşunun karanlık tarafı” diyebileceğimiz birşeye birkaç defa vurgu yaptığını farkettim. Bazı koşucular için “koşunun karanlık tarafı” ifadesi 'kusana kadar koşmak’la sınırlı iken, Kouros 'vücudunun kontrolünü kaybedene kadar koşmak’tan ve 'taşmak’tan (exceeding) birkaç defa bahsetmiş…
Böyle bir insandan&belgeselden haberim yoktu, teşekkürler sayın @spinodal…
Keyifle izledik. Paylaşım için teşekkür ederiz.