Merhabalar herkese ve simdiden kusura bakmayin tamamen Turkce karakterleri kullanamadigim icin (elimde olmayan bir durum). Bu post sayesinde CCC öncesi bir cok bilgi edinmis oldum buradan.Bu platformla kalmayip bloglar okuyup, videolar izleyip daha önce kosmus olan baska arkadaslarimla da konustum. Kendi tecrubemi de ne uzun ne de kisa buradan anlatip yorumlari sizlere birakiyorum! 
Yaris Öncesi ve Genel Bilgi
Deniz seviyesinde yasadigim icin mumkun olan ilk firsatta, yaristan iki bucuk hafta evvel, rakimi daha yuksek bir yere gectim, Innsbruck. Ne yazik ki burada tahmin disi gelisen firtinalardan öturu 2000+ metrelere sadece 1 gun cikabildim. Yine de araliksiz 500 m kazanabildigim tepeler cikmak guzeldi. Beslenme planim, kontrol noktasi planlarim, ne giyecegim, son bir haftada nerede ne yapacagimi planlayip denemistim.
CCC bu sene 2270 kisinin basladigi ve 634 kisinin bitiremedigi bir yaris oldu. Yani 1636 kisi diskalifiye olmadan tamamlayabildi. Bense genel siralamada 639uncu olarak tamamlayabildim. Görece dusuk bir UTMB indexim oldugu icin ikinci dalga ile yarisa basladim. CCC öncesinde kosmaya niyetlendigim 2 adet 100k’lik yaris vardi. Ilki Kapadokya 120, bir digeri de Isvec’te bir yaris. Kapadokya’da kosarken farkinda olmadan kovid gecirdigim icin 80nci kilometrede yarisi birakmak zorunda kaldim ve bu kovid hayatimda apayri bir sayfa olarak 1 seneden fazla sure kosmama hatta en baslarda ilk bir kac ay yuruyup merdiven cikmama dahi engel oldu. Kovidden toparlanmaya basladigimi hissettigim an Isvec’te ki yarisa niyetlenip ‘Iyi kötu bitireyim, en azindan CCC kurasina katilirim’ diyerek hazirlandim. Gece baslayan ve asiri karanlikta, camurda, batakliklarda gecen bir yaris oldu. Yaris basladiktan sonra beni öksurten kalp carpintilari yasadigim icin hala kovidden iyilesmedigimden korkup nabzimi kontrol etmek icin saatime baktim. O esnada da hizla giderken kucuk bir tumsegi görmeyip carpip bir kac saniye havada asili kaldiktan sonra dusup dizimi bir kayaya carptim. Cok keskin bir aciyla aninda kanayip sisti dizim ama azicik bukebildigim icin hic bir seyin kirilmadigina ikna olup yola devam ettim. Defalarca birakmak istedim.Her seferinde ya bir arkadasim denk gelip devam et diye yureklendirdi ya da kendime ‘Kirik olsa duramazdim, simdi aciyor ama yine de durabiliyorum’ diye bilincli ve akilli olmaktan uzak bir sekilde 70 km daha giderek (kosarak degil sadece gitmek:D) yeri geldiginde emekleyip diskalifiye olmadan bitirdim. Sonuc su oldu daha dusuk bir UTMB indexi, yarisi yirtilmis bir tendon ve nisan ayina dek (6 ay)suren tedavi. En azindan CCC’ye yetisebildim 
Yaristan yanilmiyorsam 1 hafta evvel Courmayeur’de 1 gece kaldik. Baslangictan ilk tepeye (Tête de la Tronche) dek olan yeri sabit bir tempo ile sadece yuruduk. Toplamda 1 saat 45 dakika surdu (yarista ayni mesafe 2 saat 11 dk surdu). Ilk Tête de la Tronche’den de CP’ye (Bertone) 35 dakika da kostum. Kulaga harika geldi dogrusu o gun Courmayer’deyken bu sure. Bir de görebildigim diger kisim son CP’den (La Flegere) Chamonix’ye gecilen rota oldu. Asiri engebeli, buyuk ve sert kaya ve agac kökleriyle dolu olan, keskin virajlardan olusan bir zemindi. O kismi o gun kosarak indim ama yarista geceye kalacagimi bildigim icin tendon yirtilma tecrubemden sonra engebeli bir yeri gece kosabilecegimi dusunmedim dogrusu (+ özellikle 90 km ustune ve uykulu bicimde). Bir de o an yarisin bir tek o son kismi böyle engebeli olacak gibi bir iyimserlik vardi icimde veya hayalperestlik diyebilirim su an
Yaris Gunu
Yarista benim icin sorun oldu, suremi etkiledi diyebilecegim 3 durum oldu: bekledigimden de yavas akan ilk trafik, sicakla birlesen mide sorunlari ve ayaklarimin ve tirnaklarimin altinda engebelerde ziplamaktan toplanan nevi sahsina munhasir sular.
Ilk start dalgasi saat 9’da yaklasik olarak 1150 kisi ile basladi. Benim de icinde oldugum ikinci start dalgasi yaklasik olarak 850 kisi ile 9.15’te basladi. Egimin arttigi cikis basladiktan sonra grup olarak yavaslayacagimizi ve ince patikalarda da tek sira halinde bekleyerek gidecegimizi biliyordum. Ama her sey bekledigimden de uzun ve yavasti. Size söyle anlatayim yarisin basindan ilk 27 km’yi bitirene dek kuyruk veya trafik vardi… Yukarida Tete de la Tronche’e önceden yurudugumu anlattim. Yarista ilk 3 km’yi kosabildigim kadar zikzaklar cizerek, musaade isteyerek kostum. Sonra en tepeye dek ‘single track’, dura kalka yavasca ilerdedik. 2 saat 11 dk sonrasinda tepedeydim. O sure boyunca da acaba en öndeki kim diye hayal etmeye calistim. Nitekim kafanizi kaldirdiginizda araliksiz insan göruyorsunuz kilometrelerce. Ilk 27 km firsat buldukca insanlardan musaade isteyerek (arkalarinda oldugumu ve birazdan yanlarindan gececegimi bildirmek maksatli) ve ne yazik ki yer yer de sagdaki soldaki konforsuz alanlara sicramak zorunda kalarak gecti.
Ikinci cikisimizin egimi ilkinden daha fazlaydi ve halihazirda sicaga bir hayli maruz kalmistik. Daha cikis baslamadan sagda solda oturan veya yatan insanlar görmeye basladim. Ne sicaktan bunalmis ne de asiri terlemis hissediyordum ki cikis basladiktan sonra o gunes benim de basima gecti. Mide bulantisi ve bas dönmesi gittikce siddetlendi. Bu cikisin ikinci yarisinda artik daha fazla dayanamayip ben de oturmaya basladim. Toparlandikca yurumeye devam ediyor sonra bir posta daha ayni sorunlari yasayip oturuyordum. En tepeye vardigimda her yerde uzanan bir suru kosucu görup ben de yatmak istedim. Sonra aniden gelen bulut gölgeleri ve tepedeki esinti beni kendime getirmeye basladi ve azicik yuruyerek asagi inip sonra da kosmaya basladim. 5 dk önceki hislerimden eser yoktu demek isterdim ama ustune bir de karin kramplari eklendi. Neyse ki hareket etmek daha konforlu hale gelmisti. La Fouly’de gönullulerden biri her yerimi islak sungerle islatip bir guzel kendime getirdi beni sagolsun. Bu noktaya dek de yeme icme planima hic ama hic akillica olmayan bir ayrinti disinda sadik kaldim. Yaris esnasinda 2 litre sivi tasimak zorunluydu. Sivi kaplarimdan birinin icinde elektrolit cözeltim vardi. Bu cözeltiyi daha önce baska yarislarda ictigim gibi yoluma devam eder iken kendisi midemi daha da kötu yapmaya basladigi icin azalttim. Bir noktadan sonra o sivinin fikri bile midemi bulandirmaya yettigi icin kendimi zorlayamadim. Champex-Lac’ta daha uzun bir ara verip guzelce beslenip toparlanip yola devam edecegimi dusunuyordum. Oraya girerken mide sikintilarim iyice artmisti. Her seye ragmen kendimi zorlayip planladigim her seyi yedim. Bu finise dek ne yazik ki beslenebildigim son andi.
Yarisin geri kalani özellikle cikislarda iyice artan mide sorunlari yuzunden dur kalk yaparak ama onun disinda da nerede hizlanabiliyorsam hizlanarak gecti. Cikislarda durdukca beni bir cok kisi geciyor, inislerde de onlari ben yakaliyordum. Bu döngude ilerledik son cikisa dek. Son cikista dermanim kalmamisti artik ve daha uzun soluklu ara vermeye basladim. Gönulluler ve yerel halk her daim muthis bir motivasyon kaynagi oldular sagolsunlar. Tum yaris boyunca diger kosuculari dusundum yer yer. Özellikle ne zaman zorlansam ‘Kim bilir UTMB kosanlar ne cekiyordur simdi, onlar bir de buradan gececek, insallah mideleri bozulmamistir. OCC kosanlar da ne kadar gucludur acaba, onlar bu rotalari daha hizli kosmak zorundalar. TDS daha uzundu, gariplerim sicakta kostu, nasil dayandilar.’ diye kendi kendime söylendim.
Sabaha karsi gundogumundan evvel bitirdim. Kimse olmaz Chamonix’de diye dusunurken bir suru insani orada görunce aglamak istedim. Öyle bir durtu geldi neden bilmiyorum. Kendimi zor tutup gulumseyerek finise vardim. Bonus olarak arkadaslarim (Banu ve Deniz) oradaydi Iyi ki de aglamamisim. Finisten gecince nedense gözlerim bir bardak su aradi ilk olarak ama Chamonix’de hemen finis cizgisi sonrasi fotograf cekenlerle dolu.
Ne kisa ne uzun derken hikaye yazdim kusura bakmayin. Herkesin saglikli yarislar kosmasi dilegiyle.
