Bu mesajları yeni görüyorum, öncelikle herkese çok teşekkür ederim.
@okmali Spartathlon’u tekrar koşmak istiyorum evet, ama ne zaman olur onu bilemiyorum. Badwater yarışı hem yarış kayıt ücreti, hem de lojistik açısından çok pahalı bir yarış, toplam harcama minimum 7000-8000 USD leri buluyor. Dolayısı ile o yarış özelinde en büyük bariyer bence bu. Yol ultra yarışları koşmaya devam etmek istediğim etkinlikler arasında ama patika yarışlarını da kesinlikle bırakmayacağım. Özellikle Amerika kıtasında çok güzel yarışlar var. Buradayken bunları deneyimlemek istiyorum imkanlar dahilinde.
Farklı duygular içerisinde bırakan müthiş bir rapor olmuş, kendime yonttuğum tarafları çok oldu. Teşekkürler @aytug_celikbas
@spinodal rapor muhtemelen yazılıyor sabırsızlıkla bekliyorum.
Hepinize ve destek ekibine de gönülden tebrikler. Raporlarınızı okurken kapıldığım en sık düşünce, bunun destek ekipsiz nasıl bir kabusa dönüşebileceği. Destek ekibinden de bir değerlendirme güzel olurdu. Veya varsa paylaşırsanız sevinirim.
Suna’nin 2014’deki ilk yarışımdan sonra yazdığı yazı aşağıda.
Başak’ın 2017 raporu da burada.
Genel olarak soruya bakınca, ozellikle ilk kez koşarken destek ekibinin yararlı olduğuna inanıyorum ama bu kişiden kişiye değişebilen bir konu. Ayrıca destek ekibi ile koşucu arasındaki uyum ve birbirlerini tam olarak anlamaları da çok önemli.
Spartathlon koşanlar arasında iki görüş var, biri yalnız koşmanın daha hızlı bitirmeye yardımcı olduğunu söylüyor, bunun birçok örneği de var. Ben de bunun mümkün olduğunu düşünüyorum. Barcelona’da pistte 24 saat yarışı koşarken tek başıma desteksiz koştum. Kıyafet değişimi ve beslenme gibi konularda zaman kaybetsem de bana yardım edecek kimse olmadığını bildiğimden hazırlığım ve yaklaşımım farklıydı. Size yardım edecek biri olduğunu bilmek bazı konularda fazla rahat davranmanıza sebep olabiliyor. Bunu kendi ekibimle de birçok kez konuştuğum için rahatlıkla söyleyebiliyorum. İlk bakışta kulağa ters gelse de insan psikolojisi çok değişik. Eğer içsel motivasyonu yeterince yüksek biriyseniz bence destek ekibinin en büyük faydası kıyafet ve yiyecek gibi konularda esneklik sağlaması.
Kişisel olarak baktığımda ben Spartathlon dışında hiçbir yarışta destek ekibi ile koştuğumu hatırlamıyorum. Ama burada işin performans tarafı bir yana ülkelerin takım olgusu, yarışın öncesi ve sonrasında birçok etkinlik olması gibi konuları düşününce tercihim her zaman sevdiğim insanlarla birlikte olmak yönünde. Örneğin bu yıl toplam 8 kişiydik ve ben hem yarıştan hem tüm etkinliklerden çok büyük keyif aldım. Bize destek olanların da bu deneyimden çok keyif aldıklarını biliyorum.
Yarış raporunu okurken benim de gözlerim doldu, bir yandan ben de sizinle acı çektim. Çok zorlu bir mücadele olmuş. Yaptığınız şeye çok saygı duyuyorum ama dışarıdan bakınca bedeni bu kadar zorlamanın akıldışı bir yanı var gibi duruyor. Sanki belli bir kmden sonra, yolla değil ,acıyla ,bedenin dinlenme ve durma isteğiyle mücadele etmek gerekiyor. Bir yandan kendi limitlerini zorlama ama sanki bunu yaparken bedeni de cezalandıran bir yüzü var bu sürecin.
Çalıştıkça genişleyen sınırlar, büyüyen hedefler/ kendine zarar vermeye kadar gidebilecek uzunlukta yarışlar…Sizce ultra yarışların da bir sınırı olmalı mı? Ya da şöyle sormalıyım belki; zihnin sınırları evren kadar sonsuzken, ama bedenin yapabilecekleri bunun yanında daha sınırlıyken, bedeni bu kadar zorlamak doğru mu?
Herkesi bir kez daha tebrik ediyorum. Benim gibi koşuya yeni başlayanlar için adeta bir rüyanın gerçekleşmesi gibi. Belki ilerde ben de burada raporumu yayınlarım, kim bilir
Harika sorular . Kesin cevabı yok .Kimse de net cevap veremez zira herkesin güdüleri arzuları beklentileri bambaşka. Aslında doğru cevap sizde .Bu soruları her zaman sormalı ve cevabınıza göre ilerlemelisiniz.Doğru olan sadece sizin yaptığınızdır karar sizindir.
Aslında benzer bir şeyi ben de merak ediyordum. Kendi sınırlarımızı bilmeliyiz diyoruz ama pek çok zaman o da mümkün olmayabiliyor. Mesela ben geçen sefer kendimi zorlayıp 15K koştum. Bir süre daha gidebilirdim, 20’yi tamamlar mıydım emin değilim ama 16-17K kesin koşabilirdim. Koşu sırasında pek hissetmedim ama eve gelip duş aldıktan sonra baldırlarım hayatımda hiç ağrımadığı kadar ağrıyordu. Kendimi, şarjı yüzde 20’den birden yüzde 3’e inmiş bozuk telefon bataryası gibi hissediyordum. Koşunun sıcaklığı ve kendi rekorunu kırmanın adrenalini ile, kendimi sakatlamam çok olası görünüyor. Bir uyarı butonu da yok ki kritik noktayı geçince ötsün. O yüzden ben bu konuda biraz temkinli yaklaşmanın, koşu sağlığı açısından naçizane daha doğru olduğunu düşünüyorum.
sabırsızlıkla bekliyorum.