Herkese merhaba. Koşarken neler hissediyorsunuz ve düşünüyorsunuz merak ediyorum. Kendimden örnek vereyim:
Fiziksel olarak, ilk 3 km benim için en zor ve en yorucu kısım. Özellikle ilk km’de beynim sürekli “dur artık, dur, ne gerek var, gidelim yatalım, alalım çerezimizi çayımızı, uzanıp film izleyelim” tarzında şeytani dürtülerde bulunuyor. 2. km’de şiddeti azalıyor, 3’te ise baktı ki duracağım yok, bu sefer de “neyse, madem öyle, bari 10K koşalım da sosyal medyaya atarız” diyerek yine kendi istediğini yaptırıyor Şakası bir yana, gerçekten ilk 3 km çok zor geliyor bana, 3’ten sonra ise rahatlıyorum. Özellikle 8’den sonra sanki dinlenmiş gelmiş gibi koşmaya başlıyorum.
Mental olarak da şöyle. Eymir’de Salomon’un düzenlediği “How to trail run” etkinliğini bitirip, bitiş noktasına doğru dönerken, Eskişehir’den gelen doktor bir hanım da arkadaşımla bana katıldı. Koşarken hayatını daha derin düşünebildiğini, problemlerine daha rahat konsantre olabildiğini ve daha kolay çözüm üretebildiğini söyledi. Arkadaşım da benzer durumda olduğunu belirtti. Ben ise kendi hayatım ve onun getirdiği problemlerden olabildiğince sıyrılıp, yaşamın kendisine bağlanmaya çalışıyorum koşarken. Orası, problemlerden kaçış ve zihinsel bir dinleniş alanı gibi geliyor bana, sanki zihinsel kalkanlarım koşu enerim ile aktive oluyor gibi. Tabi ilk 3 km’den sonra
Sizde de benzer durumlar var mı? Koşarken neler hissediyorsunuz?
Podcast dinlemek güzel oluyor, evet bende zaman zaman radyo tiyatrosu veya sesli kitap dinliyorum ama onlarda tempoyu iyice düşürüyor. İstediğim tempoyu bir türlü yakalayamıyorum farkında olmadan çok yavaşlıyorum.
Geçenler de bu soruyu benden önce mikrofonu eline alıp ne düşünüyorsunuz diye maratonu 2:12 koşan genç arkadaşa sordular. Cevap:
Ne zaman bitecek bu koşu? diye düşünüyorum dedi.
Koşunun amacına, safhasına ve sizin ruh halinize bağlı olarak değişir. Genelde günümüz sendromu stresten kurtulmak olduğu için farklı şeyler düşünüp kendi auranla rahatlarsın. Bunu bende yapıyorum, ama bazen çözüm de düşündüğüm oluyor, bazen plan yaptığım, ama antrenman tempoluysa nabız yüksekse işler değişiyor, birkez odak daraldığı için düşünme kısıtlanıyor bildiğin everestin tepesinde oksijensiz kalmış gibi oluyorsun sonra koşuyu kafanda elemine edecek yöntemler buluyorsun, yarısı bitti orası kaldı VS. Yani işin psikolojisi ne kadar oksijen o kadar ekmek.
Bu konu ; benim de uzun zamandır araştırdığım bir konu. Şu sonuca vardım:
1- Bazı insanlarda meditasyon etkisi yapıyor. Yani büyük bir boşluk. Sadece ana odaklanıyorsunuz. Attığınız her adımla nefes alıyorsunuz ve bir terapi etkisi yapıyor
2-Bazı insanlar da bunu hayat muhasebesi yapmak için bir fırsat olarak görüyorlar. Daha sağlıklı düşünebildiklerini ve hayat ile ilgili önemli kararları alırken faydası olduğunu düşünüyorlar
3-Bazı insanlar da müzik ya da sesli bir yayın ile yapılan, sadece koşma odaklı bir egzersiz olarak görüyorlar. Nasıl bir başlangıç yaptım; pace’im ne , nabız nasıl gidiyor; bu parkuru ne kadar zamanda bitirebilirim ile devam eden matematiğin gırla aktığı bir aktivite…
Aynı zamanda, trail koşuluyorsa, şehir hayatından çıkıp; bu vesile ile doğayla içiçe olmak da ayrı bir terapi etkisi yapıyor…
Size çok benzer bir durumu uzun mesafeler koşarken yaşıyorum. İlk 3-4 km en zor kısmı benim için. 15i geçtikten sonra mental olarak aşırı bir rahatlama geliyor. Sonra bedenim müsaade ettiği kadar koşabileceğimi hissediyorum. Nitekim öyle de oluyor
Nedense aynı problem bende de var ilk 3 km’ye kadar fazla gidemicem artık durmak istiyorum diyorum. Koşan birini görüp “Dur şunu bir tur geçeyim” diyorum kendi kendime. Sonra ilerde biri daha koşuyor, “dur bunu da bi tur geçeyim” diyorum, bu sefer 2.arkadaşı geçene kadar diğer geçtiğim arkadaşa tekrar yaklaşıyorum. Şu arkadaşı bi daha geçeyim diyorum ardından ayaklarım adapte oluyor programlanıyor adeta. Bu sefer “bi sprint atıp öyle bırakayım” diyorum. Sprint attıktan sonra da birden durmak olmaz, soğuma koşusu yapayım diyorum. Hala soğumuyorum ben ya diyip tekrar hızımı arttırıp devam ediyorum. Bi bakıyorum 15k bitmiş
Not: Sakın benim gibi gaza gelmeyin. Ilk 3 km’de ayaklarıma çok sancı giriyor sonra geçiyor
Bende daha çok meditasyon etkisi yaptığını farkettim. Ancak bazen günlük sorunlar değil de, çocukken yaşadığım sıkıntılı zamanlar /anlar aklıma geliyor. Tuhaf bir şekilde, o zaman baş edemediğim durumların üstesinden geliyormuş gibi bir hisse kapılıyorum. Sanki her adımda geçmiş hikayemi yeniden yazıyorum gibi. İfade etmekte de zorlanıyorum bunu ama koşunun bir tür terapötik etkisi de var diyebilirim kendi adıma.
Benim koşuya dair motivasyonum daha fazla düşünmek ve güzel fikirlerin geliyor oluşu. Özellikle ilk kilometreleri geçtikten sonra daha da iyi oluyorum.
Eğer ki yarıştaysam benim için yarışın tam ortasına gelmek ilk motivasyon sonrasında ise kendime “yokuşu çıktın artık bundan sonrası kolay” diyerek motive oluyorum. Yarışı cp lere göre parçalara bölmek ve ilk hedefimin o cp ye gelmek olduğunu bilmek motive ediyor. Bunun dışında yarışlarda kamerayla çekim yaptığım için güzel bir açı yakalamak ya da değişik bir şeyi görmeye çalışmak motivasyon kaynağı
Herkese keyifli ve sağlıklı koşular dilerim
Koşuya başlarken hep mesafe ile ilgili hedefim olur mesela bugün 21 km koşacağım şartlanırım yavaş başlayıp hızlanırım 15 km ye gelinceye kadar km yi pek fazla saymam yada şu kadar kaldı diye düşünmem genelde düşünmem sadece koşarım işte o zaman motivasyon başlar yanlız şu var hayatımdaki tüm güzellikler koşarken başıma geldi…sanki ben onları koşarken kovaladım ve hep yakaladım…Koşun ve özgür olun kolagelsin…
Çok uzun mesafeler koşamıyorum ne yazık ki, ancak koşarken ne kadar hizlanirsam, dertleri o kadar arkamda bırakıyormuşum gibi bir hisse kapılıyorum. Hatta kimi zaman bağırmak bile istiyorum dertlerime. Yani ne yazık ki koşarken aklımda günlük hayatın dertleri oluyor
Şakası bir yana, gerçekten ilk 3 km çok zor geliyor bana, 3’ten sonra ise rahatlıyorum. Özellikle 8’den sonra sanki dinlenmiş gelmiş gibi koşmaya başlıyorum.
ilk 3 km’ye kadar fazla gidemicem artık durmak istiyorum diyorum. Koşan birini görüp “Dur şunu bir tur geçeyim” diyorum kendi kendime. Sonra ilerde biri daha koşuyor, “dur bunu da bi tur geçeyim” diyorum, bu sefer 2.arkadaşı geçene kadar diğer geçtiğim arkadaşa tekrar yaklaşıyorum. Şu arkadaşı bi daha geçeyim diyorum