koştuğum yerler baya değişse de eğer çok hafif tempolu koşuyorsam veya yürüyorsam yere bakarak yapıyorum ve yerdeki karıncaları ezmemeye çalışıyorum veya yağmur sonrası sümüklüböcekleri ezmemek için düzgün bir tempoda basamıyorum. ama bu sayede yerde çok farklı bir dünya olduğunu keşfettim 
nefesim yetmediğinde ve etrafa baktığımda yeşilin çok az olduğunu farkettim.
etrafı izlediğimde beni gören çocukların çoğu şaşırsa da olumlu tepkiler görüyorum yüzlerinde. belki de onları teşvik ediyor olmak beni mutlu ediyor.
ve en önemlisi bir tane bedenim var ve ona en iyi şekilde bakmam gerektiğini koşarken anladım. engelli insanları gördükçe yapabildiğim her şeyin ne kadar özel olduğunu ve değerini bilmem gerektiğini farkettim.
bahsettiğim şeyler çok alakasız olsa da her koşuşumda değişik bir şeyleri görebilmek anlayabilmek en az koşmak kadar haz verdi bana. adımlarım bazen şaşırsa da fiziken olduğu kadar ruhen de tatmin olmak çok iyi geldi.
İnsan zihninin ve bedeninin ne kadar güçlü olduğunun farkına vardım. Her şey kafada bitiyormuş meğer. Yorgunluk, acı, “yok ya daha bu koşuyu yapabilecek seviyeye gelmemişim” hissi sadece aklın konfor bölgemize geri dönmemiz için oynadığı oyunlarmış.
Geceleyin böcekler çoğunlukla sokak lambalarının altında|civarında oluyorlar… Sanırım onlar da biz insanlar gibi aydınlığa yönelmeye eğilimli… 
Köpek olduğunu tahmin ettiğim dağ parkurlarında yanıma ödül maması alıyorum ve bunları uygun bir şekilde ikram ediyorum ,bu sayede tüm sinirli köpeklerle sahiplerini bile şaşırtacak derecede dost oluyorum ve parkurda gece gündüz farketmeden sorunsuzca plan yapabiliyorum. Buna mecburum.
Ben yaşadığımı, hayatın istenirse ve en önemlisi onun için mücadele azmi gösterilirse ne kadar güzel olabileceğinin farkına varıyorum. İnsan olmanın anlamını kavrıyorum. Yaşadığım için şükrediyorum ve pişmanlıklar,keşkelere takılmamak gerektiğini idrak ediyorum. Kısaca hareket beni benliğime kazandırıyor ve yaşamın bir anlamı oluyor.
Koşmak bana sandığımdan çok daha güçlü olduğumu ve sabır,disiplin gösterirsem her şeyin gelişebileceğini gösterdi. Koşu sayesinde doğadan ne kadar uzaklaştığımı idrak ettim. Doğayla içiçe olmak hayatıma güzellikler kattı ve hayatı kendimize ne kadar zindan ettiğimizi, beton yığını ve stresli ortamların içinde fasit dairedeki köstebeğe döndüğümüzü farkettirdi.
Bunun yanında her şeye sıfırdan başlamanın mümkün olduğunu anladım.
Her şeyin geçiciliğinin farkına varıyorum bazen. Japonların “Mono no Aware” dedikleri kavramı duyduktan sonra ismini de bulmuş oldum.
Yıllar önce sunumlarımdan bir tanesinin ismi “Koşmasaydım Göremezdim” idi, istek ve imkanlar boyutunda koşarak Dünyayı turlamak, yeni insanlar tanımak, yeni yerler görmek ve yeni hayatlara başlamak mümkün. Üstelik koşu sayesinde yeni lezzetlere “sınırları aşarak” ulaşmak mümkün. Her şeyin ötesinde yemeğin baharatı gibi koşu sayesinde yeni maceralar her daim bizi bekliyor. İster evinizin önündeki parkta, pistte, dağda ya da nerede koşarsanız koşun…
Bana kazandırdığı en güzel şeylerden biri de İstanbul denen şehir dışındaki hayatın aslında ne kadar güzel olabileceği oldu. Belki aranızda yarış olarak en az tecrübe edenlerden biriyim ve gördüğüm bir kaç yarış sayesinde Anadolu’da harika coğrafyalar varmış dedim. 4 yıldır hayalini kurduğum Kapadokya’ya ise umarım bu sene katılım göstereceğim 
Gece onda deniz kıyısındaki kaldırımda koşarken çöp kutularındaki farelerin farkına vardım. Hatta çöplerle arama bir kol boyu mesafe koyma alışkanlığı edindim.
Son yıllarda gördüğüm en doyurucu, en kaliteli ve en düzeyli sitelerden biri. Kurucularına ve yöneticilerine teşekkür eder kolaylıklar dilerim.
Uzun yıllar profesyonel satranç oyuncusuydum. Türkiye satranç birinci liginde oynadım. Artık masadan kalktım ve son bir yıldır koşuyorum. şu an itibariyle 6-6.5 pace koşuyorum.
Koşuda çok yeniyim ama şunu farkettim koşarken: Uzanıp dinlendikçe kendimi daha yorgun hissediyormuşum.
Çok yoğun bir programı olan bi üniversite ögrencisiyim.Zamanı yönetme konusunun popülerliği bariz bugünlerde ve ben de o yoğun zaman ihtiyacı çekenler arasındaydım. Herkes bir şeye yetişememekten şikayetçi, hepimiz zaman kıtlığı çekiyoruz sanırım.Konuya gelecek olursak koşarken "zaman"ın kendisini farkettim. Aslında ne kadar esnek bi kavram olduğunu, sadece ana odaklanarak küçüçük dakikalara birbirinden değerli anılar, unutulmayacak mutluluklar, hayata yön verecek farkındalıklar sığabileceğini keşfettim.Profesyonel koşmuyorum, nefes alabilmek, zihnimi durultmak için koşuyorum ama yine de düşüncelerimi paylaşmak istedim 
Sahilde veya düz yolda 1 saat bile koşamazken; ormanda, dağda, patikada saatlerce koşabildiğimi fark ettim. Ve o gün zorunlu olmadıkça patika dışında koşmamaya başladım. Doğayı zihnimin temizlendiği ve dinlendiği bir yer olarak görüyor ve hissediyorum. Koşmak ise bir kaçış galiba benim için.
Bilgisayar ve masa başında oturmadan, tasarımlarımı, mizanpajları, logoları, illüstrasyonları zihnimde oluşturmaya alıştım. Son 3-4 senedir böyle. Yürürken, yolculukta, yemek yerken. Ama koşuya gelince bu her zaman gerçekleşmiyor. Koşarken işi* tasarlayamıyorum, ancak çok severek tasarladığım bir işte yaşadığım problemi çözebiliyorum o da her zaman değil. Ama zaman oluyor bir kıvılcım çakabiliyor eve gidip kalem, kağıt, bilgisayar başında o kıvılcım ateşe dönüşüyor.
Öte yandan koşuya ne kadar odaklanırsam o kadar zor koştuğumu veya kilometrelerin geçmediğini farkettim. Hız, mesafe kontrolleri özellikle döndur pistlerde insanı bitiriyor.
Sabah erken kalkmak istemediğim için iş çıkışı koşabiliyorum, günler kısaldığından beri koştuğum rotada, lambaya, reflektörlü giysilere rağmen karanlıkta koşmak tehlikeli olduğu için mecburen pistte koşuyorum. Günler uzasa da hafta içi koşularında pistten kurtulsam. Lanet olsun piste 
Her koşu yeni bir meditasyon dur. Yeni farkındalıklardır…
Bir adımın bin adımı peşinden nasıl sürüklediğini düşündüm. Koşu zamanının gelmesini iple çekmek, hazırlanmak piste gitmek ise hayatımda farklı haz. Koşu sırasında genelde güzel şeyler düşünüyorum. Olumsuz bir şey düşünmediğimi farkettim şu an.
Bunu muhakkak yapacağım. Teşekkürler, selamlar.
Herkese merhaba, foruma ilk kez yazıyorum. 10 yıl aktif bisiklet kullandıktan sonra, son 4 aydır koşan biri olarak belki haddimi aşmış olacağım çünkü çok yeniyim ama benim de ilk kez yaşadığım şeyler var.
Ben koşmanın beden farkındalığımı çok arttırdığını söylemeliyim. Sanki kendimle mücadeleyi bırakıp, kendimi tanıdıkça ve bedenimin bana söylediklerini anlamaya başlayınca hem koşu ritmim değişti, hem de yaşamın içinden geçme şeklim.
Bundan 4 ay önce "kimse beni koşturamaz "derken, şimdi kendimi ilk yarışa hazırlanırken ve antrenmanlar için sabırsızlık içinde beklerken bulmayı ben de beklemiyordum. Ancak nasılsa koşmanın hem kendimle hem yaşamla aramdaki çatışmayı azalttığını, hayatın düzensiz akışıyla daha uyumlu olmamı sağladığını ve içimde bir denge yarattığını düşünüyorum. Tam kelimelere dökemesem de, sadece fiziksel değil, hem zihinsel hem ruhsal olarak yeni bir evrenin içine girmiş gibi hissediyorum.
Daha yolun başındayım ve ilerledikçe yeni farkındalıklar geliştirmeyi iple çekiyorum.
Sonradan gelen ek: Ayaklarım birkaç kez su toplayınca, hiç yapmadığım kadar ayaklarımla ilgilenmem gerektiğini farkettim. Şimdi her gece ılık suyu bir leğene koyup ayaklarımı dinlendiriyor ,sonra kremler sürüyorum . Bu koşu işi en çok ayaklarıma yaradı:)
Saygılar, selamlar…
Gece vakti ormanlık alanda yaptığım antrenmanlarda ağaçların arasında ışıkta beliren bir çift göz; beni yeniden hayata bağlar 