Merhabalar arkadaşlar,
Son 8 aydır kaygı sorunlarıyla baş etmeye çalışan ben sürekli kalbimde sorun varmış gibi davranıp nabzımı otururken 160’lara çıkarıyordum. Bir süre ilaç tedavisiyle takamadığım nabız ölçer saatleri giyebildim ve bir de öyle hırs yapmışım ki koşuya başladım. Bu süreçte istanbulukoşuyorum’un 5K etabına katıldım. Normalde 30 dk’da bitirdiğim antreman koşularını yarışta 25.15 ile bitererek kişisel rekorumu kırdım. Kendimce iyi bir derece yaptım. 2 aydır ilaç desteğini kestikleri için zaman zaman kaygılarım tekrar gün yüzüne çıktı. Bugün antrenman için stadyuma gittim. Daha koşuya başlar başlamaz nabız 130 sonra 140 ve saate bakınca 155 oldu page 6:60 civarındaydı… Zaten psikolojik olarak bitmiştim. Bunu tam 20-25 kere denedim. Hepsinde 100’ün altına inip koşmaya başlayınca yine hızlıca yükseldi.
Sonra eve dönüp geçmiş değerlere baktım.
Stadyumda koşarken ortalama 155-160 nabız … (yani kaygı yaptığım süreçteki gibi aynı seviyelerde)
Spor salonu koşu bandında ise tuhaftır ki 130-145 aralığındaydı. Daha düşük ama tabi tempoda düşük ama dış ortamda nedense tempolarda aynı olsa kapalı alanda daha düşük… Ölçümlerim Apple Watch 6’ cihazımdan yapılıyor.
Kısacası korkum / kaygım şu oldu… Bu tempoda nabzım hemen 155 oldu… Ya daha çok yükselirse çünkü inanın hiç hissetmedim bile saate bakınca farkettim ama tutunca ciddende sert vuruyordu:) saate bakmadan veya saatsiz koşsam koşabilirim ama takip etmem gerektiğini iç güdülerim söyledi… Bu riske girmeli miyim? Bu bir risk midir? Son 7 ay da 1 efor 15 ekg 2 eko çektirdim ve sonuç Hiç bir sorunun yok dendi…
Eğer saatsiz nabız kontrolsüz koşarsam belki endişeli olacağım ama yine de ön yargılarımı kırabilirim! Fakat saatle koşarsam gördüğünüz gibi daha önce yüksek değerlerle paniklemeyen ben böyle bir an da panikledim. Maalesef 1 haftadır koşamıyorum. Bu sorunu yaşayan arkadaşlar var mı ? Bu yüzden yazdım. He bir de unutmadan söyleyeyim. 5K etabında yarışa başlamadan çok stres yapmıştım Nabzım 110’lardaydı sanırım… Henüz ısınmadan ama start verildiğinde kaçmadım üzerine gittim ama tek artım vardı saatim üzerimdeki kapüşonludan dolayı ölçüm yapmıyordu sadece mesafe ölçüyordu(nabız ölçümü yapsaydı bilemiyorum) ama tüm yarış boyu zorladım kendimi… Hem fiziksel stres hem de zihinsel olarak… Neyse ki 5 dk erken ipi göğüsledim.
Uzun oldu ama sağlıklı olupta koşamamak sinir bozucu ve hüzünlü.
Yazi her ne kadar 3 sene eski de olsa optik olcumlere cok takilmayin derim. Koldan olctugunuz nabiz guvenilmez. Belki otururken, duraganken dogru olcer ama kosarken guvenilirligi cok duser.
Bu konu sizin icin hassas ise gogusten hassas olcum yapabilen bir bant edinin.
Cevap için teşekkürler. Apple Watch 6 ile uyumlu olan bir göğüs bandı bulmalıyım. (Haklısınız) Fakat spor salonu ile dış alan arasındaki farkı çözebilecek miyim bakalım.
“Koşarken saatte kalp değerine bakmayın, dersem daha sık bakar mısınız” korkusu oldu bende .Koşarken bedeni, zihni olabildiğince rahat bırakın.
Ortalama olarak korkunç yüksek seviyeler değil, bence gayet dengeli kalp atışı sizdeki.Koşu sırasında ani hızlanma yavaşlama olmadan, bedenen zihnen yavaşlamaya ihtiyaç duyduğunuzda yavaşlarsınız.
155bpm atışını görmeseydiniz 160-165-170e çıksa bile bu sizi o değerde hissettirdikçe yavaşlanır.
Başlangıçta 100bpm bazen yürürken bile daha fazlası olur.
Kişiden kişiye değişir, örnek:
1-100kg iken 5dk45sn pace ile 155bpm ile tepeye çıkar, 5dk15sn son 1 km hızlanmayla 160bpm olur, daha uzun süre devam edemem derim.
2-110kg ve üzeri 7dk-7dk30sn pace ile 155bpm görürüm ama nefes alışverişi rahattır, ilk durumdakinden daha rahattır koşu.Kalp atımı daha yavaş olmama karşın daha ağır antrenmansız olmadan kaynaklı artar.
6dk30sn pace ilk durumda çok rahatken ikinci durumda depar hissi verir.
Sonuç olarak kalp değerindeki rakama odaklanmadan koşu rahatlığına bakın, biraz daha yavaş koşu ile koşunun zihni rahatlatan halinde devam edilebilir.Keyifli koşular
Not:Merdiven, yokuş çıkarken vs nefes nefese kalıyor, biraz kendime kızıyorum.Kaygılı olmak gibi kaygısızlık da sorun.
Gökhan bey mrblar. Ben çocuk ve ergen psikiyatrisi uzmanıyım. Yazdıklarınız bana açık alan kaygısı (agarafobi) yaşıyor olabileceğinizi düşündürdü (sadece tahmin). Açık alanda duygusal hafızanız (bilinç altıda denebilir) bir tehdit algılıyor muhtelemen ve bedeninize extra kortizol ve adrenalin pompalatiyor. Genelde bunun sebebi travmatik deneyimlerdir. Travma terapileri (emdr yada Brainspotting) iyi gelebilir. Birde kaygısız beyin (Catherine pitmann) kitabini okumanızı tavsiye ederim. Gecmis olsun
Hocam @Drtroy selamlar cevabınız için çok teşekkür ederim. 8 gün sonra okumak zorunda kaldım mesajınızı… Sebebi ise çok basit 2 aydır koşamıyorum! Koşamayınca da iyice uzaklaştım bu konudan… Aslında İnstagram’da tüm reels videolar ve öneriler koşular üzerine baktıkça imreniyor ve hırslanıyorum fakat gelgelelim henüz bir start veremedim. Konuyu kısaca anlatmak isterim. Öncelikle açık alanda koşamıyordum, sonra koşu bandında koşamaz duruma geldim. Tuhaftır ki bir süre sonra koşu bandına yaklaştıkça nabzım yükseldi… İçimde fırtınalar koptu ve yürüyüşte yapamadım. Ardından ağırlık kaldıramamaya başladım. Bilirsiniz sizin konularınız her şeyden uzaklaşmaya başlayınca hemen aklıma 8 ay öncesi geldi! Dedim ki iyiye gitmiyorum neden mi daha önce de aynı sıralamayla oluşmuştu ve en son merdivenlerden çıkarken kendimi dinler oldum ve nabzım strese dayalı olarak yükseldi ve merdivenlerden çıkarken kendimi kısıtlar olmuştum. Aynı duruma düşmemek adına psikiyatriye gittim. Ssri olan antidepresanlar hipomanik yaptığı için maalesef kullanamıyordum. Oysa ki oldukça işe yaramış ve çok mutlu olmuştum. Yarışlara katılmaya başlamıştım. Hedefler koyup hayattan zevk alıyordum. Manik yaptığı için aniden kesildi. 2 ay denedik… Olmadı tekrarladı. Yarım kaldı 6.5 ay sürdü tedavi… Şimdi doktorum bana hipomanik yapmayacak ama oldukça yavaş etki yapan hatta çoğu zaman kombinde kullanılan tek başına antidepresanlar gibi etkili olamayan BUSPON’u yazdı. Birinci ayım doldu! 6 hafta ilaca malum süre verdim… tek dezavantajı günde 3 kere 2 tabletten 6 kere içmek oluyor. (30mg içiyorum) %80-85 kaygılarımı aldı… Ağırlık kaldırmaya başladım. Ama henüz koşmaya başlayamadım. Ayaklarım gitmek istiyor,fiziken hazırım hissediyorum ama beynim süre istiyor! Kısacası hocam sağlık kaygılarım ortadan %80 falan kalktı… henüz 1 ay oldu malum yavaş etkiisi olan bir ilaç! Bugün de iki arada bir derede uzun aradan sonra koşuya başlamak adı altında arama yaptım… ilk gün 45 dk tempolu yürüme diyince biraz rahatladım. Çünkü beynim şundan korkuyor… Nabzım hızla (stresten dolayı yükseliyor) ya bir şey olursa ya kalp krizi geçirirsen vs gbi şeyler söylüyor… 2 aydır hiç mutlu olamadım biliyor musunuz burası herkese açık bir yer ama maalesef herkesi tanımasam da samimi bir ortam olduğunu düşündüğüm için yazmak istedim. (Özel şeyleri)
ÇOK ÖZLEDİM KOŞMAYI … Çok özledim eskisi gibi gülmeyi … Çok özledim bir şeyler yaparken kalbimin atımını dinlemeden yapmayı… Ben eskiden sadece kalbimin sesini dinlerdim şimdi atışını! Kurtulmalıyım… Saçma düşünceler var (yoğun) şimdi ben başlayan sağlıklı olma takıntısı! Her aldığım ürünün doymuş yağından , kalorisine, şekerinden , proteinene kadar inceliyorum. Kendimi kısıtlıyorum,kasıyorum… Yediklerimden bazen pişmanlık duyuyorum. Bir çıkmazdayım ama bir yandan da ışığı görüyorum ama nereden çıkılacağını bilmiyorum. Her neyse kısa dedik uzun oldu… Kusura bakmayın FORUM
Böyle içtenlikle içinden geçenleri paylaştığın için teşekkür ederim.Bazen insanların içinde bulunduğu durumları bilmeden öyle bir yargılıyoruz ki karşımızdakileri.Herşeyin düzelmesi dileğiyle
Konuyu geri hortlatacagim ama uzun surelerdir panik bozukluk ve depresyon tedavisi goren biri olarak yazdiklarinizi cok iyi anladigimi belirtmek isterim. Ben de uzun suredir onlarcs test, doktor ve tetkike ragmen ikna olamiyordum. Ama ikna olmamiz lazim, cunku kafamizda korkularimiz. Kosuya basladigimda da ayni korku vardi acaba kalbimden bir sey olur mu gibi ve ara ara yasadigim panik bozukluga bagli nefes darligi tekrardan hayatima girdi. Hatta gecen pazartesi acile kostum ust uste olunca kosu antrenmanimda
Saate ve nabziniza takilmayin bence, ki ben surekli kontrol ediyorum. Ama kosmaya basladigimda hem anksiyetemden dolayi resting hr’im dustu hem de ayni pace’lerde daha dusuk nabizlara erismeye basladim, ki hala basindayim. Ve bu benim ozguvenimi ve beynimle olan savasi cok noktada kazanmami sagladi. Nabzinizdan korkuyorsaniz, pace’inizi dusurerek daha guvende hissettiginiz nabiz araliginda kosmaya devam edin derim, zira yavas yavas o pace’teki nabziniz da gorece azalacaktir antrenmana gore. Ve her zaman kendime sunu soyluyorum belki size de iyi gelir, cidden bir sey olsaydi su an kendimi dinlemezdim, ciddi bir sey olurdu. Bunun idraki ile realitemi duzeltip kafamin icinin beni ele gecirmesine cogu zaman engel oldum. Misal bugun antrenmanimda her sey cok iyiydi, dusuk nabizla giderken ust uste nefes darligi hissettim ama devam ettim ve gecti. Gecmis olsun cok.
Selamlar, geçmiş olsun. Şu an tedavi süreci devam ediyor ama koşulara geri döndüm. Beynin yapısını öğrenmek için her gün 2 saat kütüphaneye gidip beyni ve çalışma durumlarını araştırıp öğrendim. Kaygıları azaltmak için daha önce oluşmuş olan kötü anıları yeni olumlu anılarla değişmek gerekiyordu! Ben bunları yavaş yavaş yaptım. Koşmaya başladım, spor salonuna gidip ağırlık antremanları yapabiliyor, daha önce 60 kere bindiğim ama bu süreçte korktuğum uçağa tekrar binmeye başladım. Şimdi saatimi takıp koşuyorum ama nabzı bu süreçte pek kontrol etmiyorum bitince baktığımda ise max 186 gördüğüm zamanlar oldu eskiden olsa fena olurdum yürürken 170’i görmüş adamın daha ne olsun (bu anksiyete döneminde) dinlenme nabzım baya düştü zaten sert antremanlar yapabiliyorum ama maalesef zaman zaman aklıma geliyor ve doktorlarımın önermediği saatime bakıp nabzımı kontrol ediyorum otururken 55’leri görünce aaa bak iyi işte diyip o üzerimdeki stresi,yükü atıyorum.
Beynin bize oynadığı oyun haklısınız, eğer sorun olsaydı. 1 saat boyunca koşarken olurdu, sorun olsaydı 186 max nabzımı görmüşüm o zaman olurdu. Böyle devam ediyorum. Son 6 ay kaldı tedavimi sonlandırmama ama büyük bir destek almıyorum. Bugün hatta sizin yazdığınız sırada başlangıç dozuyla devam ettiğim ilacımı almadım sırf eşime söz verdim diye 2 yıl aradan sonra bir kaç kadeh bir şeyler içtim. Bende geçen izlediğim filmden alıntı yapıyorum ve bir söz bırakıp sonlandırıyorum iyi geceler
Dedim ki büyütürsem derdimi büyüttüğüm derdim küçültür beni,
Eğer küçültürsem o derdi işte o dert o zaman büyütür beni.
hocam ben okulda son iki senedir sosyalleşme adına bazı deneyimlerimde büyük rezillikler yaşadım. bir şekilde benim ara ara aklıma gelip rahatsız ediyorlar. okula gidince de içimi sıkıntı basıyor, bahçede yürürken kollarımın sallanışı sürekli manuele geçiyor.
tabi psikolog değilim ama üsstekini bir tık o rezillik travmalarına bağlıyorum. şimdi ki diyeceğim de sanırım sosyal fobiye kayıyor: bahçede kantinde istiklal marşında bir ay içerisinde 7-10 defa kötü titremelerim oldu diş titremesi, mide kasılması göğüsü zor kontrol etme vesaire. bunları da yaşatan sosyal fobimin de sürekli insanları etkileme isteğimden kaynaklandığını düşünüyorum. bunları sana neden anlattım bir fikrim yok belki bir mucize bekliyorum zaten halihazırda yapmam gerekeni (iyi bir psikologs gitmek) biliyorum ama bir şeyler engel oluyor belki bunun için beni ikna etmeniz amacıyla yazdım bilmiyorum
@gokhansen hocam sizinle iletişime geçebileceğim bir kanal ya da telefon var mı sizin yazdıklarınızın harfi harfine birebir aynılarını yaşıyorum sizinle tanışmak konuşmak isterim süreçle ilgili aynı şeyi yaşamış biriyle konuşmaya ihtiyacım var
Son dönemde KOAH teşhisi koyuldu. Biraz kaygı ve stresin oluşturduğu durumla ile de kilo aldım. Nefessiz kalmak gerçekten kötü. Bu durumu aşmaya çalışıyorum ama umarım daha iyi olabilirim.
Hiç sigara ve alkolde kullanmadım. Doktorlar tamamen stres kaynaklı olduğunu belirttiler.
Arkadaşlar hepimizin sorunları zaman zaman aynı olabiliyor. Ben bu konularda sırdaşlık,arkadaşlık veya yardımseverlik yapamam. Çünkü bu tür durumlardan kurtulmak için bu tür olaylardan uzak kalmak ve konuşmamak gerekiyor. Şu an spor hayatımın zirvesi dönemlerinde bu konulardan bahsetmek için iletişim numaramı veremem. Fakat buradan destek olabilirim ya da instagramdan beni takip ederek motive olabilirsiniz. Bu durumları harfiyen yaşıyorsanız bir psikiyatriste gidip sorunu anlatmalısınız. Muhtemelen size ilaç yazacaktır. Psikolog demiyorum… onun için ilerlemiş bir seviyedesinizdir. Saygılar sevgiler
Lustral kullanıyorum. Tedavi sürecinde 7 ay kadar kullandım tam anlamıyla iyileştiğimi düşündüm ve doktor kontrolünde bıraktım ama bir ay sonra yine hassasiyet başladı. Nabız kontrolleri vs
Çünkü ilacı kullandığınız zamanlarda bu tür hassasiyeti perdelemiş oluyorsunuz. Bu süreçte korkularınızla yüzleşmeli ve psikoterapi desteği almalısınız. Bunlarda işe yaramıyorsa ilaçlı tedaviye devam edin benim tecrübelerime göre kimyasal bir sorundur. İlaç o sorunu çözüyor işte maalesef bir süre daha ilaç kullanımına devam edebilirsiniz. Bu şekilde konforsuz hayat yaşamaktansa… Sağlıcakla kalın
Peki hocam bu tamamen yenilebilecek bir korku mu? Defalarca kez kardiyoloji doktorlarına gitsem de hiçbir sorun çıkmadı. Bir dönem Amerikan Futbolu da oynamıştım ama şu anda eforlu bir şey yapmayı düşündüğümde bile biraz korku geliyor içime.
Tabi korku… Fobi oluşturmuşsunuz. Günümüzün sorunlarındandır. Birisi asansörden korkar,diğeri sağlık takıntılı,birisi obsession… Korkularımızı yenmek için korkularla yavaş yavaş yüzleşmelidir. Yüzleştikçe sorun olmadığını gören beyin yeni kodlamalar oluştaracak ve bunun tehlike olmadığını algılayacak… Tehlike olmadığını kodladığında artık sempatik sinir sistemi devreye girmeyecek… Parasempatik sinir sisteminde kalacaksınız… İyi akşamlar
page 6:60 civarındaydı… Zaten psikolojik olarak bitmiştim. Bunu tam 20-25 kere denedim. Hepsinde 100’ün altına inip koşmaya başlayınca yine hızlıca yükseldi.
cevabınız için çok teşekkür ederim. 8 gün sonra okumak zorunda kaldım mesajınızı… Sebebi ise çok basit 2 aydır koşamıyorum! Koşamayınca da iyice uzaklaştım bu konudan… Aslında İnstagram’da tüm reels videolar ve öneriler koşular üzerine baktıkça imreniyor ve hırslanıyorum fakat gelgelelim henüz bir start veremedim. Konuyu kısaca anlatmak isterim. Öncelikle açık alanda koşamıyordum, sonra koşu bandında koşamaz duruma geldim. Tuhaftır ki bir süre sonra koşu bandına yaklaştıkça nabzım yükseldi… İçimde fırtınalar koptu ve yürüyüşte yapamadım. Ardından ağırlık kaldıramamaya başladım. Bilirsiniz sizin konularınız her şeyden uzaklaşmaya başlayınca hemen aklıma 8 ay öncesi geldi! Dedim ki iyiye gitmiyorum neden mi daha önce de aynı sıralamayla oluşmuştu ve en son merdivenlerden çıkarken kendimi dinler oldum ve nabzım strese dayalı olarak yükseldi ve merdivenlerden çıkarken kendimi kısıtlar olmuştum. Aynı duruma düşmemek adına psikiyatriye gittim. Ssri olan antidepresanlar hipomanik yaptığı için maalesef kullanamıyordum. Oysa ki oldukça işe yaramış ve çok mutlu olmuştum. Yarışlara katılmaya başlamıştım. Hedefler koyup hayattan zevk alıyordum. Manik yaptığı için aniden kesildi. 2 ay denedik… Olmadı tekrarladı. Yarım kaldı 6.5 ay sürdü tedavi… Şimdi doktorum bana hipomanik yapmayacak ama oldukça yavaş etki yapan hatta çoğu zaman kombinde kullanılan tek başına antidepresanlar gibi etkili olamayan BUSPON’u yazdı. Birinci ayım doldu! 6 hafta ilaca malum süre verdim… tek dezavantajı günde 3 kere 2 tabletten 6 kere içmek oluyor. (30mg içiyorum) %80-85 kaygılarımı aldı… Ağırlık kaldırmaya başladım. Ama henüz koşmaya başlayamadım. Ayaklarım gitmek istiyor,fiziken hazırım hissediyorum ama beynim süre istiyor! Kısacası hocam sağlık kaygılarım ortadan %80 falan kalktı… henüz 1 ay oldu malum yavaş etkiisi olan bir ilaç! Bugün de iki arada bir derede uzun aradan sonra koşuya başlamak adı altında arama yaptım… ilk gün 45 dk tempolu yürüme diyince biraz rahatladım. Çünkü beynim şundan korkuyor… Nabzım hızla (stresten dolayı yükseliyor) ya bir şey olursa ya kalp krizi geçirirsen vs gbi şeyler söylüyor… 2 aydır hiç mutlu olamadım biliyor musunuz 
burası herkese açık bir yer ama maalesef herkesi tanımasam da samimi bir ortam olduğunu düşündüğüm için yazmak istedim. (Özel şeyleri)
Haklısınız insanlara oldukça basit ve tuhaf gelecek şeyler karşınızdaki kişi için geçilmez,yıkılmaz bir duvar gibi olabiliyor.