Bu sene hazır nadastayken, neyi ne sıklıkla yanlış yapıyorum diye analiz etmeye koyuldum ve idman programımı en baştan yapılandırıyorum. Ara ara forumda, başka başlıklar altında da tartışıyoruz, ne, ne kadar zararlı? Çok koşmak, çok spor yapmak, çok… Biraz muallakta olan konular. Çok kişiden kişiye, alt yapıya göre değişen bir kavram. Birinin çok dediği diğerinin ısınma turu olabiliyor. Evrensel, matematiksel tanımlama çabaları da homojen model ‘bir’ insan oluşturmak mümkün olmadığı için askıda, belirsiz bir yerde kalıyor. Bunları bir kenara bırakırsak, geçenlerde Serdar hocamın, sorduğu bir soru vardı, sizin garantili sakatlık reçeteniz nedir, diye. Hepimiz ortaya bir şey söyledik. Sanırım tüm söylenenleri bir başlık altında toplayabiliriz: bir şeyi şuursuzca yapmak zararlı.
Ben de idman yükü ve beslenme konularını irdelerken şöyle ilginç bir makale ile karşılaştım, paylaşmak istedim.
Bu linke biraz dolambaçlı bir yerden geldim aslında. İrdelediğim konu yoğun egzersiz ve yetersiz kalori alımı ile vücutta oluşan kronik stress idi.
Paylasilani okumadan yorum yapmayi sevmem ama okur okumaz aklima 2 defa Badwater kazanan ve 24 saat rekortmeni Pam Reed geldi (bu aralar otobiyografisini okuyorum). Cok uzun sure anorexic olarak yasamis. Dayaniklilik sporlari ile ugrasmaya basladiginda bile devam ediyormus; sonra bir sekile atlatmis tabii. Kitapta bir yerde “yillarca istemeden ve yanlis olarak vucudumu az kalori alarak uzun sure aktif kalmaya alistirmisim” gibi bir sey soyluyor. Tabii onerilecek bir yol yordam degil ama ilginc bir detay.
Dayanıklılık sporlarında aslında gün sonu negatif kalori çok yaygın. Özellikle aşırı rekabetçi yapıdaki sporcular yüzde birlik marjinler için bedenlerini müthiş zorlayabiliyorlar. Perfeksiyonist ve takıntılı kişilik yapısı da işin içine girince ekstrem tablolar çıkabiliyor.
Çalışma benim de epey ilgimi çekti, paylaşım için teşekkürler. Taner Damcı “koşuyorum öyleyse varım” kitabında 199.sayfada , takıntı başlığı altında, bu kişilik yapısını anlatıyor. Merak edenler için tavsiye ederim.
