Hem koşmaya yeni başlayan hem de bu forumun yeni bir üyesi olarak baktım ve Frig Ultra hakkında bir yazı göremeyince cesaretimi toplayıp bari ben yazayım dedim. Her iki konuda da acemi olduğum için sürçü lisan edersem şimdiden affola 
yaklaşık 30 yıl spor namına patates çipsi paketi açmaktan öteye gitmedikten sonra 140kg dan 100 kg a inmenin de verdiği gazla bu geçen 2016 yılı sonu yürüyüşe, geçen sene sonu da ufak ufak koşmaya başladım. Biraz koşu biraz yürüyüşle geçen 5-7k lardan sonra ilk defa bu yıl Mart ayında 10k yı koştum ve Hazirandan itibaren de önceleri haftada bir, daha sonra iki hatta üç defa Eymir gölü turu(10,66k) atmaya başladım. Gövde hala ağır, yaşta neredeyse yarım asırlık olunca 13-14K nın üzerine kondisyon izin verse de eklemler ve yan bağlar izin vermediğinden genellikle haftada 2-3 kere 10-13k arası koşuyorum. Bu sene ilk koşumu Nisanda Ankara Yarı Maratonunda 10k da yaptım. Eymir her zaman koştuğum, nispeten düz ve kolay bir parkur olduğu için kolay geldi. Onu tamamlamanın verdiği heyecanla Sapanca Ultra’ya katıldım… Ve herşeyin aslında o kadar kolay olmadığını anladım! Yarış sadece 9K idi ama ilk 4-4,5k daki dik rampa, üzerine ciddi bir sıcak ve rutubet çok zorladı. Ancak hevesimi kırmak yerine antrenmanları arttırarak şu anki yoğunluğuma ulaştım. Kaydımı yaptırdığım 10k Vodafone İstanbul Maratonundan önce gene kendimi test etmek için 15 Eylül 2018 günü Afyonda koşulan Frig Ultra’da 9k ya kaydımı yaptırdım.
Önceden gidip kalma imkânım olmadığından Sabah 4 de yataktan kalkıp 4.30 da yola çıkarak saat 7.30 gibi yarışın başlama noktası olan İhsaniye kasabasına geldim. Bizim ve 23k ların startı 9.30 da olduğundan önce 55k cılarla sohbet ettik ve onların startlarını seyredip ısınma hareketlerine başladım. Kafamın içinde sürekli bir tedirginlik vardı. Ya Spanca’daki gibi çok zorluyduysa parkur sonra Ankara’ya olan neredeyse 300km yolu dönecek enerjiyi nerede bulacaktım. Hele birde aynı gün Sivrhisar’da yapılan havacılık gösterilerinde arkadaşlarla buluşmaya söz verdiğimi düşününce iyice endişelendim. Bu şekilde saati 9.30 yaptık ve startı aldım. hafif bir eğimle çıkılan 3-4k dan sonra düzlük ve ondan sonra gene hafif eğimlerle inilen 2-3k lık yokuş aşağından sonra Üçlerkayası köyünde bitti yarış. Nasıl geçtiğini dahi anlamadım! O kadar hafif ve kolay gelmişti ki. Hatta 9k kesmediğinden ısınmada tanıştığım ve ilk defa koşacak olan üç yarışçıya destek olayım diye finişten sonra geride dönüp yaklaşık 1,2k geride onları yakaladım ve onlarla beraber tekrar finişe geldim. Zemin tek kelimeyle harikaydı. Patikaydı ama ne çok sert ne çok yumuşak, az bir kısmında hafif taşlık, çamur ya da toz yok… Sanki tanrı o parkuru koşmak için özel üretilmiş gibiydi. Keşke 9k ile 23k arasında bir mesafede(örneğim 15k) koysalar da seneye ona katılsam diye düşünmedim değil. Kimbilir, belki de seneye diz yan bağlarım daha kuvvetlenir ve 23k yı deneyebilirim.
Şimdi sırada 11 Kasımda Vodafone İstanbul ve iki hafta sonrasında 24 kasımda Bodrun var.
Herkese keyifli koşular…